خَستــــه ام....!

امــــا تَحمـُـــل مـی کُنــم...

خُــــدایـــا روزِگـــارت با من و احساسم بـَــد تـــا کـــرد...!


بـَــد تـــا کـــرد...!

بـه فــ ـقـر احــسـاس ِ”انـــسـانیّـــت”دچــــ ار شـ ـدیـــ م !
نــسلی که دردش را ،
کیـبـوردها ..
پیامک ها ..
و ..
تـ لفن هــ ـای پـ ی در پـ ی مـی فهمـــ نـد …

من باور دارم ...
که دعوا و جرّ و بحث دو نفر با هم به معنى اين که آن‌ها همديگر را دوست ندارند نيست. و دعوا نکردن دو نفر با هم نيز به معنى اين که آن‌ها همديگر را دوست دارند نمى‌باشد.

من باور دارم ...
که هر چقدر دوستمان خوب و صميمى باشد هر از گاهى باعث ناراحتى ما خواهد شد و ما بايد بدين خاطر او را ببخشيم.

من باور دارم ...
که دوستى واقعى به رشد خود ادامه خواهد داد حتى در دورترين فاصله‌ها. عشق واقعى نيز همين طور است.

الف: اشتیاق برای رسیدن به نهایت آرزوها

ب: بخشش برای تجلی روح و صیقل جسم

پ: پویاپی برای پیوستن به خروش حیات

ت: تدبیر برای دیدن افق فرداها
 

زن موجــــــــود پیچـــــــیده ای نیست !

اگـــــر برای شناختنش ، بجای غـریزه ،

از احســاست اسـتفاده کنـی …