عـــــــــــشـــــ♥ـــق

کلمه ایســـــت که ..

پســــــــران با آن بـــــــــــــازی ....

و دخـــتــــــــران با آن زنــــــــــدگی می کنـــند ...

این قاعده ی بازی است....
اگر دست دلتان رو شد که دوستش داری ...
باختنت حتمی است ...
مراقبِ آخرین جمله‌ی آخرین دیدار باشید ؛
دردش زیاد است!

تازه می فهمم بازی های کودکی حکمت داشت....

زوووووووووووووووووووووووووو !!!

تمرین روزهای نفس گیر زندگی بود...

در کودکی در کدام بازی ، راهت ندادند…

که امروز ، اینقدر دیوانه وار ،….

تشنه ی “بازی کردن ” با آدم هایی؟؟؟!

سیاه پوشیده بود ، به جنگل آمد .. استوار بودم و تنومند !
من را انتخاب کرد ...
دستی به تنه ام کشید ، تبرش را در آورد و زد .. زد .. محکم و محکم تر ...
به خود میبالیدم ، دیگر نمی خواستم درخت باشم ، آینده ی خوبی در انتظارم بود !
سوزش تبر هایش بیشتر می شد که ناگهان چشمش به درخت دیگری افتاد ، او تنومند تر بود ...
مرا رها کرد با زخم هایم ، او را برد ... و من که نه دیگر درخت بودم ، نه تخته سیاه مدرسه ای ، نه عصای پیر مردی ...
خشک شدم ..
 

بازی با احساسات مثل داستان تبر و درخت می مونه ..
ای تبر به دست ، تا مطمئن نشدی تبر نزن !
ای انسان ، تا مطمئن نشدی ، احساس نریز .. زخمی می شود ... در آرزوی تخته سیاه شدن ، خشک می شود !!!!

برگرفته از سایت http://forum.persiantools.com